her bir seyi kafaya takmamaktir.

neden mi? soyle bir ornek vereyim;

bizim mahalleden hasina teyze diye bir kadın vardı.

kocası ölmüştü, cocukları onu yalniz bırakmıştı, bayramlar da geleni gideni olmazdı (cocukları gitmezdi ama biz giderdik), bazen belediye bazen mahalledekiler yardım ederdi, kimsenin derdini yuklemezdi sırtına, her zaman gülümserdi cunku biliyordu ki dunyanın tum dertleri onun sırtında degil, kimseyi kırmaz, horlamaz, kucuk düşürmezdi, sonuna kadar dinlerdi, kucuk şeylerle mutlu olurdu (ornegin kucuk bi koyun besliyordu. ismini tam anımsamıyorum ama kamer gibi bir şeydi. onu kurban bayramında kesmedi), dedikodu yapmaz baskasının gıybetini yapmazdi, herkes ona güvenirdi cunku yalan söylemezdi. velhasili kelam basta dedigim gibi "takmamayi" öğrenmişti. ornek bir insandı.

daha söylenecek cok sey var hasina teyze hakkında ama burada keseyim.

geçenler de annem aradı hasina teyze ölmüş dedi.

istemsiz bir sekilde gülümsedim.

bize mirası o guzel gülümsemesi.

umarim huzurlusundur gittiğin yerde hasina teyze.

mahallecek seni unutmayacağız...